مادر وپدر کافی

در دهه های اخیر جامعه ی ما دستخوش تغییرات بسیاری شده و تربیت کودکان برای والدین بسیار دشوارتر از نسل های گذشته گردیده است. شرایط زندگی انسان ها دچار تحول اساسی شده و خانواده های گسترده جای خودرابه خانواده های کوچک داده اند.که فقط پدر، مادر و فرزندان در کنار هم حضور دارند، از این رو تعداد افرادی که از کودکان مراقبت می کنند کاهش یافته است. مسئله مادران شاغل، که در نسل های گذشته وجود نداشت، مشکلات مربوط به تربیت کودک را افزایش می دهد.
درگذشته تعداد بچه ها بیش تر از امروز بود و این موضوع علاوه بر آنکه باعث می شد کودکان همبازی های بسیاری داشته باشند، بر گرمای عاطفی خانواده نیز می افزود و افراد می آموختند هر چه دارند با یکدیگر تقسیم کنند. اگرچه امروزه تعداد فرزندان در خانواده ها کمتر است و امکانات موجود،صرف یک یا دو بچه می شود اما آن ها کمبود همبازی دارند، تنهاتر از قبل هستند، در فضای تنگ و کوچک آپارتمان ها زندگی می کنند و گاهی نیز تمرکز و توجه بیش ازحد والدین، آن ها را به کودکانی پرتوقع مبدل می سازد. علاوه بر این ،گسترش سریع فناوری های روز مانند تلویزیون، رایانه و اینترنت، والدین را با چالش های جدی و جدیدتری مواجه کرده است.
هرچند مسئله تربیت فرزند امری پایان ناپذیر است اما پنج سال اول زندگی از مهم ترین و بنیادی ترین دوره های حیات هر فردی به حساب می آید زیرا زیربنای شخصیت آینده او در این دوره شکل می گیرد. بسیاری از دردسرهای والدین با فرزندانشان در سال های بعدی ،ناشی از تربیت و رفتار نامناسب آنان در پنج سال نخست است. اگر در این دوره عملکرد مادر و پدر مناسب باشد، بی تردید همگی تا آخر عمر،ازاین دستاورد بهره مند خواهند بود.تعیین حد و حدود و خط قرمزها و رعایت ا نها از مهم ترین اصول تربیت کودکان می باشد و تجربه ثابت کرده است که اغلب والدین ایرانی در این زمینه دچار مشکل هستند. نظم دادن به کودکان امر دشواری است زیرا آنها از نظم پیروی نکرده و پدر و مادر هم نظم رادردستورهای خشک یا تنبیه هایی سخت تلقی می کنند.
در حالی که آموختن نظم و انضباط به خردسالان وتعریف و تمجید از آنان را باید به عنوان یک نکته کلیدی در نظر داشت. از سوی دیگر پس از تعیین مقررات، باید عادلانه و قاطعانه آ نها را رعایت کرد و مانع لغو آنان شد.
والدینی که از بی نظمی فرزندانشان شکایت دارند، اغلب در برقراری نظمی که تعیین کرده اند؛ قاطع نیستند زیرا تصور می کنند این امر میزان علاقه کودک نسبت به آنان را کاهش می دهد. در عین حال لغو این قوانین، سرآغاز اتفاق هایی است که قدرت نظارت پدر و مادر را کاهش می دهد، به اندازه ای که دیگر کسی نمی تواند مانع رفتارهای نادرست کودک شود یا به اصطلاح «فرزندسالاری» در خانه حاکم خواهد شد که از نظر اصول تربیتی، به هیچ عنوان پذیرفته نیست. لازم است بدانید که والدین باید در وضع مقررات و جلوگیری از شکسته شدن آن ها قاطع باشند، موظف به پایبندی و تعهد در قبال قولی که به فرزندشان داده اند، خواهند بود. نکته ی ظریف اینجاست که همواره باید به آنان قولی عملی و متناسب با شرایط خودتان و سن کودک بدهید. شاید الان روشن شده باشد که چرا والدین کافی، مناسب تر از والدین کامل هستند!
تصور کنید؛ مادر یا پدری که مدام با اضطراب و وحشت از کودکش مراقبت می کند و به هیچ چیز دیگری- حتی خودش- توجه نمی کند، چه پیغامی به کودکش می دهد؟ در عمل به او می گوید، دنیا محل بسیار خطرناکی است و باید منتظر فاجعه بود، همواره باید در کنار یکدیگر بمانیم زیرا هر لحظه ممکن است گرگ یا خرسی در کمین؛ یا زلزله، کشتار و طوفانی در پیش باشد. به خاطر بسپارید؛ مادر مضطرب، بدون حضور کودک ،احساس آرامش نمی کند، حتی اگز مطمئن باشد که هیچ خطری فرزندش را تهدید نمی کند.
از طرفی وقتی والدین دوست دارند محبوب ترین فرد نزد کودک باشند، اقتدارشان را از دست می دهند در حالی که نظم یعنی علاوه بر اینکه طعم گرما و محبت عاطفی خود را به فرزندتان می چشانید، در صورت لزوم قاطع و راسخ باشید. به عبارت دیگر باید به کودکان احترام گذاشته و از آنان نیز انتظار احترام متقابل داشته باشید.اعطای آزادی پیش از حد به بچه، نشانگر میزان علاقه شما به وی نیست بلکه نشان دهنده عدم توانایی والدین برای تعیین حد و حدود است.
آگاه باشید کودکی که با بی نظمی و بدون نظارت والدین بر رفتارهایش رشد کرده و بزرگ می شود، اغلب ترسو، ناامن، عصبانی و سردرگم است و احساس خوشبختی نمی کند.
گردآورنده: دکترشیرین علوی
اقتباس از کتاب: مادر کافی
نویسنده: جوفراست
ترجمه :دکتر مهبد ابراهیمی

برای آشنایی با کتاب “مادر کافی” روی اسم این کتاب کلیک کنید.