مهارت همدلی در والدگری

همدلی :

دیدن دنیا از دریچه ی چشم طرف مقابل.
تعریف همدلی با کلمات کار آسانی است و همه ی ما تصور میکنیم که این مهارت را به خوبی بلد هستیم، اما در
واقع این مهارت نیاز به آموزش دارد و همچنین بخشی از آن ویژگی شخصیتی است.
مهارت همدلی در والدگری چند مرحله دارد و برای درک بهتر آن را در قالب یک مثال بیان میکنم، در شرایطی
که کودک من ناراحت است و در حال گریه می باشد، در مرحله ی اول
نام هیجانی که کودک من تجربه میکند را بازگو می کنم، مثال شما الان ناراحت هستی؛ و پس از آن وارد
مرحله ی دوم می شویم و به او میگوییم که دلیل تجربه ی این هیجان چیست؟ و یا چی شد که این احساس
برایت به وجود آمد؟ پس از آن وارد مرحله بعد می شویم. از یکی از تجربیات گذشته ی خودمان که در آن هم
این هیجان را تجربه کرده بودیم می گوییم، و در این فاصله کودک من نشانه های هیجانی اش آرام میشود، و
پس از آن وارد مرحله ی آخر میشویم و میگوییم : حال می توانیم چه کاری انجام دهیم؟
با انجام دادن این مراحل در واقع چند ویژگی مثبت را تقویت کرده ایم :
۱ -با نامگذاری هیجانات، هوش هیجانی یا EQ کودکمان را تقویت کردهایم.
۲ –روی رابطه ی والد – فرزندی مان سرمایه گذاری کرده ایم.
۳ –مهارت حل مسئله را در کودکمان رشد داده ایم.

چه متغیر هایی در یک همدلی کافی تاثیرگذار هستند؟

طبق تحقیقات گسترده ای که جناب آقای دکتر آلبرت
مهرابیان در زمینه تاثیرگذاری کلام انجام داده اند ، سه متغیر تاثیر گذار معرفی کرده اند: ۱ -محتوای کلام ۲ -لحن
و تن صدا ۳ -زبان بدن
در نگاه اول به نظر می رسد که مورد اول بیشترین سهم از تاثیرگذاری را شامل می شود، اما نتایج تحقیقات جالب
انگیز بوده است و محتوای کلام تنها ۷ % تاثیرگذار هستند، که در واقع شامل همان چهار مرحله همدلی می شود،
اما لحن و تن صدا حدود ۳۷ % تاثیر می گذارند و در آخر مهمترین بخش زبان بدن می باشد که ۵۵ % است.
با توجه به این نتایج در زمان همدلی بعد از یاد گرفتن مراحل کامل آن نیاز است که با لحنی همدلانه و آرام
محتوای کلام را بیان کنیم و هم قد کودکمان شویم و با او ارتباط چشمی برقرار کنیم تا همدلی ما تاثیر کافی را
در کودکمان بگذارد.

چه زمان هایی از همدلی میتوان برای کودکانمان استفاده کنیم؟

انسان ها هیجانات را در دو سطح تجربه میکنند، سطح اول مربوط میشود به مغز خزنده ای ما، که در شرایطی که
یک عامل تحدید کننده ی حیات وجود داشته باشد این بخش از مغز ما که ساقه مغز است فعال می شود و نشانه
های بدنی در ما یا کودکمان ظاهر می شود. مثل : تعریق ، برانگیختگی ، شدت بالای ضربان قلب و علائم فیزیکی
کاملا مشهود، که اگر این علائم شدید را در کودک خود مشاهده کردید نیاز است یک همدلی کامل و کافی را با
کودک خود داشته باشید. اما گاهی اوقات ما هیجانات را با بخش انسانی مغزمان تجربه می کنیم ، یعنی انتخاب
میکنیم که الان عصبانی، ترسیده یا ناراحت باشیم و بخش پیشانی یا منطق ما فعال میشود که در این شرایط
نشانه ها و علائم بدنی ما به شدت مورد قبل نمیباشد، مانند زمانی که کودک من جلوی قفسه ی اسباب بازی
فروشی گریه های شدید میکند، در این شرایط، در وهله ی اول اگر کودکم به حیات خود یا دیگر افراد آسیبی
وارد نمی کند میتوانم رفتارش را نادیده بگیرم، یا از تکنیک توجه برگردانی ، حواس او را کاملا هوشمندانه پرت
کنم و در آخر اگر این دو شیوه جواب نداد یک همدلی سطحی انجام میدهم، به این صورت که شما الان عصبانی
هستی، همراهم بیا تا بعداً در موردش صحبت کنیم و حلش کنیم، با لحنی تند و زبان بدن مقتدارنه و مهربان او را
به سویی دیگر هدایت میکنیم.